I hope you all have managed to establish a new daily routine by now; either in your student houses with too many housemates, by yourselves if most of your housemates have left, or in your parents’ house, trying to adjust yourself after living on your own for some time.
Please remind yourself that you’re not alone in this! It can be a soothing thought that everyone is more or less in the same situation right now. If you need some extra help or support, please don’t hesitate to ask for it! The university offers various forms of support (see here) and of course you can always contact me or one of your peer mentors for a chat!
The best advice I can give your right now is: Keep hope! Andrà tutto bene!
----------------------------------------------------------------------------------------
Het blijft voor mij een bizar idee dat we vanaf 13 maart ineens elkaar niet meer persoonlijk konden ontmoeten op de faculteit! Geen persoonlijk onderwijs meer, geen koffie meer in het FSW-café, niet meer samen studeren in de bibliotheek en geen Itiwana borrels meer. Er is zoveel gebeurd in relatief korte tijd, dat het voor mij voelt als een lange tijd geleden dat deze nieuwe realiteit van sociale afstandelijkheid vorm kreeg.
Ik hoop dat jullie er allemaal in geslaagd zijn om een nieuwe dagelijkse routine op te bouwen; ofwel in je studentenhuis met te veel huisgenoten, alleen als de meeste van je huisgenoten zijn vertrokken, of in het huis van je ouders, terwijl je probeert jezelf aan te passen nadat je een tijdje op jezelf hebt gewoond. Herinner jezelf er alsjeblieft aan dat je hierin niet de enige bent! Het kan een rustgevende gedachte zijn dat iedereen zich nu min of meer in dezelfde situatie bevindt. Als je wat extra hulp of ondersteuning nodig hebt, aarzel dan niet om erom te vragen! De universiteit biedt verschillende vormen van ondersteuning (zie hier) en je kunt natuurlijk altijd contact opnemen met mij of één van je peer mentoren voor een praatje!
Het beste advies dat ik je nu kan geven is: Blijf hoopvol! Andrà tutto bene!