The perks of being a lecturer in COVID-19 times
Jop Groeneweg
COG
I usually spend a lot of time in front of groups, small and large, and from students to industry veterans. I share my knowledge, interact with the listeners and try to instill in them some of the enthusiasm that I still feel for my field and that keeps me coming back for more. However, in what feels like eternity there was none of that. Until Friday. At 12:30, I clicked on a link that would lead me to the promised land in these dark covid-19 times: the Kaltura online learning environment. Finally, I would be able to teach again.
I had never before given an online seminar like this. I was very aware that I was about to enter a new world with new rules and new possibilities, but also with new restrictions. As a sexagenarian I am admittedly quite technologically challenged and my experiences with being online are rather limited. At 12:30, it was a whopping 45 minutes before the group of 15 students would be in my virtual classroom for a guest lecture on ‘How to survive as a psychologist in the corporate jungle’. I am normally not this early for a seminar. In the good old days, I would pick up a microphone, walk to the room, plug in my laptop, turn on the beamer and start the seminar in about five minutes. The pptx presentation was mailed a week beforehand to the moderator and we only had to test the connections and make sure that sound and screen worked.
This time, I would be sitting in my own house while giving the seminar. To make sure that I would appear like a scientist, I had collected all the books in the house and put them in the background. For the next steps, I had the privilege of being helped by two instructors somewhere in the cloud. After some initial connection issues, we were ready to roll. We had tested the presentation mode and I was given ‘moderator privileges’. This meant that I could mute and unmute people at will, a feature that could easily turn into an addiction if you are hungry for power.
We quickly noticed that a system that works with three people doesn’t necessarily function with 15 people. The system crashed. I tried to suppress my initial emotional coping tendencies and moved as quickly as possible towards functional coping: stop whining, start fixing. We decided to turn off the video functionality and we put everybody on ‘mute’. This was a nice idea, but turned out to be in vain. Fortunately, there was a very helpful student amongst us. He suggested to change to Google Chrome and that saved the day. Switching to a new browser took only three minutes. The seminar could continue with everybody totally blacked-out, except me.
The next challenge was interaction. I am used to having high levels of interaction in my seminars, but with all the cameras turned off and their sound muted, we decided to use the chat functionality. I would ask questions, repeat them in the chat box and wait for answers. And they could of course ask me questions too. It worked quite well, but it took much more time than in ‘live’ seminars. I also didn’t really know if everybody in the virtual room was actively participating. This lack of feedback is really something I had to get used to. In ‘vintage lectures’, presence of body might not necessarily imply presence of mind, but it still feels reassuring to see students reacting to what you present.
I am also used to quite a lot of questions. In this lecture, it was a bit of a one-way street and I didn’t know what to do about it. The students seemed more reluctant than usual to ask questions. To remove at least one barrier, I had agreed with the moderators that I would never mention the name of the person reacting or asking questions, because the seminar was recorded. I think that students are entitled to a psychological safe class room. Being aware that your question or remark might be turned into an ‘epic fail’ meme is not a very appealing idea.
One and a half hours later, I had learned that the promised land is not simply reached by clicking on a link. There are three lessons I learned to help prepare for the road:
Lesson one: Preparation takes more time and communication: I used to get a mail in September asking me if I could give a lecture in April in room ‘1Asomething’. After a ‘yes of course’ I would show up just in time and do my thing. Now it took a Lord of the Rings amount of mails to achieve the same result.
Lesson two: Cut the content of your lecture by at least 25%. The interaction simply takes so much more time. You need to seriously rethink the amount of topics you want to discuss in order to prevent being squeezed for time at the end of the session.
Lesson three: Make sure that you have someone around to help you if there is a problem. This person can for example mail students to wait for a few minutes while you switch between browsers. He or she can also monitor the chat box and warn you about questions or remarks that should be addressed.
This kind of teaching was really different from being in a classroom with students. But practice can help. I also think it is very important to evaluate, especially because it is so different. Take time to discuss afterwards how it went with students and moderators, not only from a technological perspective but also an educational point of view.
Would I like to permanently switch to online classes only, even if the COVID-19 health crisis is over? My answer: Definitely not. But I do feel very fortunate that we have the opportunity to use technology to reconnect with our students in these challenging times. I sincerely hope that they stay as enthusiastic about studying psychology as I am, no matter where they are or have to stay.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
De voordelen van het zijn van een docent ten tijde van COVID-19
Jop Groeneweg
COG
Ik breng meestal veel tijd door voor groepen, klein en groot, en van studenten tot veteranen uit de industrie. Ik deel mijn kennis, communiceer met het publiek en probeer hen een deel van het enthousiasme bij te brengen dat ik nog steeds voel voor mijn vakgebied en dat ervoor zorgt dat ik terugkom voor meer. Maar in een tijd die als een eeuwigheid voelde, was dat allemaal niet het geval. Tot vrijdag. Om 12.30 uur klikte ik op een link die me naar het beloofde land zou leiden in deze duistere COVID-19 tijden: de online leeromgeving van Kaltura. Eindelijk zou ik weer les kunnen geven.
Ik had nog nooit zo'n online seminar gegeven. Ik was me er zeer van bewust dat ik op het punt stond een nieuwe wereld te betreden met nieuwe regels en nieuwe mogelijkheden, maar ook met nieuwe beperkingen. Ik moet toegeven dat ik als zestigjarige behoorlijk technologisch uitgedaagd ben en dat mijn online ervaringen vrij beperkt zijn. Om 12.30 uur duurde het maar liefst 45 minuten voordat de groep van 15 studenten in mijn virtuele klas was voor een gastcollege over ‘Hoe te overleven als psycholoog in de zakelijke jungle’. Ik ben normaal gesproken niet zo vroeg voor een seminar. Vroeger pakte ik een microfoon, liep naar de kamer, stopte mijn laptop in, zette de beamer aan en startte de seminar in ongeveer vijf minuten. De pptx-presentatie werd een week van tevoren naar de moderator gestuurd en we hoefden alleen de verbindingen te testen en ervoor te zorgen dat het geluid en scherm werkten.
Deze keer zat ik in mijn eigen huis terwijl ik de seminar gaf. Om er zeker van te zijn dat ik eruit zou zien als een wetenschapper, had ik alle boeken in huis verzameld en op de achtergrond geplaatst. Voor de volgende stappen had ik het voorrecht geholpen te worden door twee instructeurs ergens in de cloud. Na enkele aanvankelijke verbindingsproblemen waren we klaar om te beginnen. We hadden de presentatiemodus getest en ik kreeg ‘moderator-rechten’. Dit betekende dat ik mensen naar believen kon dempen en ontdempen, een functie die gemakkelijk in een verslaving kan veranderen als je honger naar macht hebt.
We merkten al snel dat een systeem dat met drie mensen werkt, niet per se met 15 mensen werkt. Het systeem is vastgelopen. Ik probeerde mijn aanvankelijke emotionele coping-neigingen te onderdrukken en ging zo snel mogelijk naar functionele coping: stop met zeuren, begin met repareren. We hebben besloten de videofunctionaliteit uit te schakelen en we zetten iedereen op 'dempen'. Dit was een leuk idee, maar tevergeefs. Gelukkig was er een zeer behulpzame student onder ons. Hij stelde voor om over te stappen op Google Chrome en dat redde de dag. Het overschakelen naar een nieuwe browser kostte slechts drie minuten. De seminar kon doorgaan met iedereen volledig verduisterd, behalve ik.
De volgende uitdaging was interactie. Ik ben gewend veel interactie te hebben tijdens mijn seminars, maar met alle camera's uitgeschakeld en hun geluid gedempt, besloten we de chatfunctie te gebruiken. Ik stelde vragen, herhaalde ze in de chatbox en wachtte op antwoorden. En ze konden mij natuurlijk ook vragen stellen. Het werkte redelijk goed, maar het kostte veel meer tijd dan bij 'live' seminars. Ik wist ook niet echt of iedereen in de virtuele kamer actief deelnam. Aan dit gebrek aan feedback moest ik echt wennen. In ‘vintage colleges’ betekent aanwezigheid van lichaam niet noodzakelijkerwijs aanwezigheid van geest, maar het voelt toch geruststellend om te zien hoe studenten reageren op wat je presenteert.
Ik ben ook heel veel vragen gewend. In deze lezing was het een beetje eenrichtingsverkeer en ik wist niet wat ik eraan moest doen. De studenten leken terughoudender dan normaal om vragen te stellen. Om ten minste één barrière te verwijderen, was ik met de moderatoren overeengekomen dat ik nooit de naam zou noemen van de persoon die reageert of vragen stelt, omdat de seminar wordt opgenomen. Ik denk dat studenten recht hebben op een psychologisch veilig klaslokaal. Als je je ervan bewust bent dat dat jouw vraag of opmerking kan worden omgezet in een 'epische mislukte' meme, is geen erg aantrekkelijk idee.
Anderhalf uur later had ik vernomen dat het beloofde land niet zomaar bereikt wordt door op een link te klikken. Er zijn drie lessen die ik heb geleerd om me voor te bereiden op de weg:
Les één: Voorbereiding kost meer tijd en communicatie: ik kreeg in september een mail met de vraag of ik in april een lezing kon geven in zaal ‘1Aiets’. Na een 'ja natuurlijk' zou ik net op tijd komen opdagen en mijn ding doen. Nu was er een Lord of the Rings-hoeveelheid mails nodig om hetzelfde resultaat te bereiken.
Les twee: Verlaag de inhoud van je lezing met minimaal 25%. De interactie kost gewoon zoveel meer tijd. Je moet serieus nadenken over het aantal onderwerpen dat je wilt bespreken om te voorkomen dat je aan het einde van de sessie tijd wordt gekort.
Les drie: Zorg ervoor dat er iemand in de buurt is die je kan helpen als er een probleem is. Deze persoon kan bijvoorbeeld studenten mailen om een paar minuten te wachten terwijl je wisselt tussen browsers. Hij of zij kan ook de chatbox in de gaten houden en u waarschuwen voor vragen of opmerkingen die moeten worden beantwoord.
Deze manier van lesgeven was echt anders dan in een klaslokaal met studenten. Maar oefenen kan helpen. Ik denk ook dat het erg belangrijk is om te evalueren, vooral omdat het zo anders is. Neem de tijd om achteraf te bespreken hoe het ging met studenten en moderatoren, niet alleen vanuit technologisch perspectief maar ook vanuit educatief oogpunt.
Zou ik permanent willen overschakelen naar alleen online lessen, zelfs als de gezondheidscrisis van COVID-19 voorbij is? Mijn antwoord: Absoluut niet. Maar ik voel me erg gelukkig dat we de mogelijkheid hebben om technologie te gebruiken om opnieuw contact te maken met onze studenten in deze uitdagende tijden. Ik hoop van harte dat ze net zo enthousiast blijven over het studeren van psychologie als ik, ongeacht waar ze zijn of moeten blijven.